Następnie do układu wprowadzamy siarkę. Pasta staje się coraz bardziej gęsta. W dalszej kolejności dodajemy tlenek cynku. Równolegle w obliczonej ilości potrzebnego etanolu rozpuszczamy hydrokortyzon. Jeśli tlenku cynku zbyt mocno zagęścił mieszaninę i stała się trudna do roztarcia, dodajemy małymi porcjami sporządzony roztwór etanolowy. Następnie wprowadzamy talk i również porcję roztworu etanolowego umożliwiającą nam utrzymanie preparatu w postaci pasty. Kiedy wszystkie składniki są dobrze wymieszane, pastę stopniowo rozcieńczamy pozostałym roztworem etanolu dzięki czemu uzyskujemy homogenną zawiesinę. Konsystencja leku pozwala na umieszczenie go w butelce, co zapewni pacjentowi możliwość łatwego wymieszania składników poprzez wstrząśnięcie opakowania. Zawartość moździerza przelewamy do wyjałowionej i wytarowanej butelki. Wystudzonym roztworem kwasu bornego przemywamy moździerz i dopełniamy zawiesinę do 100 gram. Butelkę zakręcamy sterylną nakrętką. Na opakowaniu niezbędna jest informacja o konieczności wymieszania leku przed użyciem.